BranŜa producentów szampana w 1993 roku
Karel Cool, James Howe i James Henderson
Obecny kryzys dotyka wszystkich uczestników rynku, zarówno plantatorów jak i domy szampana1.
Trudne decyzje podejmowane są wspólnie przez obie strony. Trudności gospodarcze z jakimi mamy
dziś do czynienia są znacznie poważniejsze od tych, które miały miejsce w 1974 roku. Pomimo tego, że
klienci nie skarżą się na jakość szampana, trudno mówić o radosnej atmosferze w branży. Gdzieś
zagubiono klucz do sukcesu.
(Jean-Charles Ducellier, prezes Union de Maison de Champagne, marzec 1993 r.)
Szampan jest jednym z najbardziej prestiżowych produktów Francji. Jest alkoholem, silnie
kojarzonym z luksusem, celebrowaniem oraz dobrymi czasami, bardziej niż zwykłe wino musujące.
Dobra koniunktura gospodarki światowej w latach 80-tych była jednym z takich dobrych okresów,
zwłaszcza dla wysoce zyskownej branży producentów szampana. Niestety zarówno dla plantatorów
jak i dla producentów z Szampanii, (champenois – mieszkańcy Szampanii), prawdziwie szampański
nastrój trwał jedynie do lat 90-tych. W branży tej, cieszącej się dobrą koniunkturą przez tak długi czas,
zwrot w sytuacji rynkowej odczuto równie boleśnie jak dotkliwie odczuwany jest ból głowy po zbyt
dużej ilości wypitego szampana.
Do marca 1993 roku w Szampanii sytuacja pogorszyła się na tyle, że można było mówić o kryzysie.
Pomimo gwałtownie spadających cen, sprzedaż utrzymywała się jednak na tym samym poziomie.
Rosnące zapasy powodowały zamrożenie gotówki i jej brak na rynku. Duże i małe firmy zaczęły
redukować liczbę zatrudnionych. Negocjacje jakie rozpoczęły się w marcu 1993 roku pomiędzy
plantatorami winogron oraz wytwórcami szampana mogły okazać się decydujące dla przyszłości
branży. Czy branża będzie w stanie wyjść z kryzysu czy raczej dojdzie do jego pogłębienia?
Historia sektora produkcji szampana
Winogrona uprawiane były przez kilka tysiącleci na kredowych glebach krainy Szampanii, znajdującej
się na wschód od...