Chiralność to cecha wielu związków naturalnych. Chiralnością odznaczają się zarówno cząsteczki DNA, ale także cząsteczki enzymów, hormonów oraz feromonów. Dla przykładu enancjomery limonenu różnią się zapachem. (R)-limonen ma zapach pomarańczy, natomiast (S)-limonen cytryn.
Podstawowym warunkiem chiralności jest to, aby cząsteczka miała atom węgla, który łączy się 4 różnymi podstawnikami
(tzw. centrum stereogeniczne, centrum chiralności). Istnieją wówczas dwa układy różniące się strukturą w przestrzeni. Układy te maja takie same identyczne połączenia atomów w cząsteczce (konstytucje). Układy nazywamy enancjomerami, jeżeli porównując je do siebie możemy stwierdzić, że mamy do czynienia z obiektem i jego lustrzanym odbiciem. Gdy w cząsteczce jest większa ilość atomów węgla, to możemy utworzyć więcej struktur w przestrzeni, o takim samym połączeniu atomów w cząsteczce. Są to stereoizomery, które dzielą się na enancjomery i diastereoizomery. Ogólny wzór na liczbę możliwych stereoizomerów wynosi 2n, gdzie chóralnych to liczba optycznie czynnych atomów, które są połączone z 4 różnymi podstawnikami.
Związki chiralne to związki optycznie czynne. Związki te potrafią skręcać płaszczyznę światła spolaryzowanego. Najliczniejsza grupę substancji zdolnych to tego, to związki, posiadające swojej cząsteczce atom lub atomy węgla, które są połączone z 4 podstawnikami różniącymi się między sobą. Czynność optyczna jest możliwa wtedy, kiedy roztwór zawiera jeden enancjomer w większej ilości. Mieszanina zawierające równe ilości enancjomerów nie skręca płaszczyzny spolaryzowanego światła. Czyste enancjomery mogą skręcać płaszczyznę światła pod takim samym kątem, jeśli chodzi o wartość bezwzględną, ale przeciwną, jeśli chodzi o znak.
Określanie konfiguracji związku chiralnego
Za przykład przysłuży nam cząsteczka alaniny, która zawiera 1 atom węgla, połączony z czterema niejednakowymi podstawnikami. Występują zatem dwa enancjomery.
Wzór strukturalny alaniny wygląda...